Od tygodnia Igna? jest jedynakiem. Dzieci szkolne pojecha?y nad morze, dziewczyny znów, a Romek po raz pierwszy. W domu jest cicho, czy?ciej, bez chaosu. Odpoczywam, bo mama, jak to Grze? trafnie zauwa?y?, to instytucja. Do mnie zg?aszane s? wszelkie problemy, uwagi, w?tpliwo?ci, sprawy b?ahe i ci??szego kalibru, jestem dla nich porad? i pogotowiem psychologicznym, rozmawiamy o wszystkim i bardzo, bardzo du?o. A ja, jak to ja, ch?on? wszystko, uwa?nie s?ucham, my?l? nad wszystkim, co mi przekazuj?. Teraz tego wszystkiego nie ma, wi?c i w g?owie wi?cej miejsca. Chocia?by na bloga. Chocia? w sumie, Emilka dzwoni do mnie codziennie. Bardzo mnie to cieszy. Bardzo! Bo wiem, ?e okazuje mi tym samym zaufanie, ?e jestem jej potrzebna, pomocna i najzwyczajniej na ?wiecie – wa?na. Jak dla mnie, te relacje, to najwy?sze wyró?nienie i zaszczyt. I ogromna rado??, bo w?a?nie o tym marzy?am wychowuj?c córk?, córki, dzieci. ?eby b?d?c osobami nastoletnimi widzia?y we mnie przyjaciela, osob? godn? zaufania, kogo? kto zawsze i wsz?dzie b?dzie sta? po ich stronie, bez wzgl?du na wszystko. Moje do?wiadczenie ?yciowe obfituje w inne obrazki, gdzie ?wiat „starych” bole?nie rozje?d?a si? ze ?wiatem latoro?li, gdzie jest brak akceptacji, porozumienia, zrozumienia, dobrej woli, tolerancji, dialogu. Znam smak samotno?ci nastoletniej i „wczesnodoros?ej”, wiem, jak si? ?yje bez wsparcia. Nie ?atwo.
Na bardzo wczesnym etapie macierzy?stwa zrozumia?am jedn? prawid?owo??, która rz?dzi wychowywaniem dzieci. ?ycie ka?dego dnia stawia rodziców przed wyborami. S? dwie lub wi?cej form zaspokajania potrzeb dzieci?cych. Rodzi? w domu, czy szpitalu? Naturalnie, czy przez cc? Karmi? piersi?, czy butelk?? Zosta? z maluszkiem w domu, czy zatrudni? niani?? Pojecha? na wakacje ca?? rodzin?, czy tylko z m??em? Wzi?? do ?ó?ka w nocy p?acz?ce niemowl?, czy da? mu si? w samotno?ci wyp?aka?? Poczeka? z nocnikiem na gotowo?? dziecka, czy konsekwentnie zakazywa? korzystania z pieluch? I tak mog?abym mno?y? bez ko?ca te pytanie i mo?liwe drogi, którymi mo?e pod??y? matka. Ale ju? chyba z grubsza wiadomo, co mam na my?li pisz?c o wyborach, przed jakimi staje si? bez przerwy b?d?c rodzicem. I tu dochodz? do sedna: tego, ?e doros?e ?ycie jednak ró?ni si? od dzieci?cego, ?e takie niepopularne s?owa, jak po?wi?cenie jednak istniej? i ?e doros?o?? i po?wi?cenie id? w parze pod r?k?. Najcz??ciej jest tak, ?e interes dziecka nie pokrywa si? z interesem rodzica. Kto? musi ust?pi?, wytrzyma?, przetrzyma?. ?eby dziecku by?o dobrze, rodzic musi wykona? dodatkow? prac?, by? ponad tym, ponad w?asnymi potrzebami, ponad w?asnymi marzeniami. Musi zrezygnowa?, musi zrozumie?, ?e jego w?asne ja nie jest ju? najwa?niejsze, ?e sko?czy?o si?. ?e od teraz to kto? inny jest ponad nim. Oczywi?cie jedna decyzja podj?ta „pod siebie”, z my?l? o w?asnym interesie kosztem dziecka nie zepsuje wszystkiego. Ale bardzo wa?ne jest, by tych decyzji by?o mniej. By jednak staj?c przed wyborem to dobro dziecka by?o absolutnym priorytetem. I te malutkie klocuszki, z których buduje si? dzieci?stwo swego potomka, te ma?e wybory codzienne sk?adaj? si? na dobre, spokojne, szcz??liwe dorastanie. Buduj? osobowo?? siln?, pewn? w?asnej warto?ci, ciekaw? ?ycia i ?wiata. Dziecko, które wie, ?e jego potrzeby i uczucia s? dla rodziców bardzo wa?ne wyrasta na cz?owieka, który sam b?dzie potem z szacunkiem i mi?o?ci? traktowa? siebie oraz innych ludzi. Cz?owiek, któremu od pierwszych chwil ?ycia okazywano lekcewa?enie, zmuszano do ignorowania w?asnych potrzeb b?dzie tak samo traktowa?o si?, jako cz?owieka doros?ego. Co wi?cej, b?dzie mia?o ma?e szanse, by dojrze?, by wyj?? z tego absurdalnego kr?gu samooszukiwania si?, bo prawda o ludziach jest gorzka: niewielu pracuje nad sob?, niewielu doskonali si?, widzi w?asne u?omno?ci i chce (a tak?e potrafi) si? zmieni?. ?atwiej jest oskar?a? ?wiat, innych, ?ycie, los, ni? z pokor? przyzna? si? do b??dów. Zreszt? pokora, wydaje mi si? kluczem do samorozwoju. Pokora rozumiana jako ci?g?e przyznawanie si? do niewiedzy. Mie? przekonanie co do w?asnej nieomylno?ci jest wed?ug mnie jedynie dowodem na w?asn? g?upot?. Nigdy nikt nie dochodzi do momentu w ?yciu, w którym by?by wszechwiedz?cy. I warto ci?gle to sobie przypomina?, w?tpi?, waha? si?, rozwa?a? ró?ne opcje, patrze? na ?wiat wielowymiarowo i z przeró?nych punktów widzenia. Nie ma i nigdy nie by?o ?wiata czarno – bia?ego. Istniej? jedynie pewniki (dopóki nikt ich nie podwa?y…) w postaci wiedzy naukowej, najnowszych i najrzetelniejszych bada? naukowych, na których mo?na oprze? w?asne s?dy. Które i tak trzeba nieustannie aktualizowa?. Czytaj?c, ucz?c si?, dowiaduj?c, w?tpi?c i pokornie pami?taj?c o w?asnej omylno?ci i u?omno?ci.
A teraz id?cie w pokoju. I czy?cie dobro.
Ha, ha
